به بزرگواریت و بخشش بی نهایتت قسم که بر من آن سان منت نهی از عطایت ؛ که چشمم روشنایی بیابد . و از امیدت ؛ که دلم اطمینان و از یقینت ؛ که مصایب دنیای فانی بر من آسان شود .
پیاله بر کفنم بند تا سحرگه حشر به می ز دل ببرم هول رستاخیز
مرا آنچنان یقینی ده که پرده های ظلمانی چشم دل پاره پاره گردد . به رحمت جاودانه‌ات ای مهربانترین مهربانان.
نویسنده: ارسلان(پنج شنبه 85/3/11 ساعت 5:50 عصر)
